چه شگفت اسـت
  
 از کودکی به پیـری پریدن ... بهـار جوانی را ندیدن ... بی عبـور، از تـو گذشتن ...

دلـیـرانه با درد مانـدن ، زیسـتن ، تنها بودن ...

کمرشکسته ، اما چون کوه به مهر  ایستادن ...

و چه سخت است بغض و ماتم  چشم به هجر اشک ...

چه سخت است چون شمع ، سوختن ..

از گریه چراغی ساختن  ، بر در کلبه ی تنهایی نهادن

آری ! چه شگفت است بی نیمه تمام شدن ، قبل از مردن ، رفتن ، فراموش شدن ...

 زنـدگـی سـهل است ، اما بـی  چتر و چــراغ بودن سـخـت است ...