• سلام خداي خوب و خواستني ام :

مي داني از وقتي از آسمان و آغوش قرب تو عريان و گريان و با کوله بار سنگين مسئوليت به اين برزخ فرود آمدم

و زنجيري زندان زمين شدم  از درد دوري و داد بي تو يي بي دود و عود مي سوزم .

فقط بغضم و بارون ،اشکم و آه

با پري شکسته ، پيرهن پاک پرهيز را يافتم و بر تن کردم .

و به لطفت "ميانه عقل و دل" را برگرفتم و بر بالاي بام دنيا بر" قله ي "سپيد عشق و علم "محمل" گزيدم .

 بعد از آن" اشراف و اشراق" بي نظير و آن قول و قرار و قسم ها !

اکنون اي محبوب من اگر خواستي به ديدنم بيايي

خانه ام رودي است از اشک هايم که با زورق و قلبی شکسته به سوي تو روانم

 آري" مي توان در نهايت هم آغاز شد "

 مي توان بعد از هبوط و سقوط " صعود " نمود.

 مي توان دل خون بود و خنديد !

• عزيز ترين من :

ياري ام ده تا همه هستي ام را ،شيره جانم را در جام جمله و جرعه اي نور بريزم

و بر تشنگانت در اين کوير سوزان بنوشانم

و آنها را از عطش عشق تو سيراب سازم.

 تا " مباد که اسير سراب و سوال گردند."

•  محبوب من :

ياري ام ده تا بدون اينکه از ايمان افراد بپرسم

و بدون اينکه بدردم بخورند همدل و همدردشان باشم .

زيرا " در سويداي هر انساني " روح تو " خانه گزيده ."

پس همه را دوست دارم حتا آنانکه مرا دوست نمي دارند يا روزي مرا شکستند

و روحم را سخت آزردند و يا جانم را ربودند.

بعد از اين به تو سوگند که "نه برنجم نه هرگز برنجانم"

زيرا تو خود خواسته اي که :

حتا " پاسخ بدي را با خوبي " بدهم و اين شايسته ترين برخورد است .

•  عزيز ترينم !

ميدانم که تنها با " ريسمان مهر" مي توان به آغوشت باز گشت .

"پس براي اينکه به تو برسم بايد به خلقت برسم "

زيرا مسئوليت مکتب من عشق است و ايثار پس :

مهر مي ورزم و مرحم مي شوم بر قلبهاي غمگين و شکسته و خسته ،

چراغ مي شوم بر جاده تاريک دنيا

تشنگان را آب ميدهم نه آدرس

مردم را به مطلوب مي رسانم و نه به مطلب

 روزي هفت آسمان را از "عطر عشق "تو گرده افشاني مي کنم .

•  مهربانا !

مي خواهم به لطفت آنچنان شوم که :

روزي عاشقانه بر من بنگري و ببالي و بگويي :

" آفرين بر نيکوترين خلقت من "

و ملائک روزي "راز تکريم " مرا دريابند

• کنون اي محبوب :

من در اين "محمل " کمر همت بر "حمل "اين کوه امانت بسته ام .

يا " مي شکنم يا مي شکفم "

مي دانم که اگر بر اين بنده فرود آمده ات ياري رساني

"کوه "، " کاه " خواهد شد .

بدان که نگاهم نگران به نگاه لطف توست که آيا مرا پذيرايي ؟

 آيا دستان نا توان مرا با دست قدرت خود توان و گرما مي بخشي ؟؟؟

 به اميد روزي که بميرم و از کابوس دنيا برخيزم

و دگر بار در آغوش قرب تو متولد شوم  ..

A letter from Human being to god